Martijn en Nynke op Curacao: juli 2016

Oké, bevallen is niet mijn hobby, maar voor wie was dat wel een pretje? Dat vergeet je allemaal wordt mij verteld en daar ga ik maar vanuit. En het cliché is meer dan waar, het kleine mannetje was het meer dan waard. Mijn ziekenhuisopname na de bevalling voor het verwijderen van de placenta kon me dan ook niet van slag brengen. Met een grote glimlach op mijn gezicht ging ik bij de kraamkliniek de ambulance in met Martijn en Melle naast me op het bankje. Ik maakte grapjes over mijn eerste ritje in de ambulance met loeiende sirenes en zwaailichten, terwijl ik niet in acuut gevaar was. Op Curacao is het verkeer echt een groot drama, zeker in de ochtend en vandaar dat dit nodig was. Zo kwamen ze makkelijker door het verkeer.

Goed, in het ziekenhuis was het in eerste instantie niet heel fijn, want ik wilde alleen maar genieten van ons mooie mannetje en nu moest ik eerst de medische molen in. Omdat niets hielp moest ik uiteindelijk met een ruggenprik naar de operatiekamer en toen was het zo voorbij. Ik zou best kunnen mopperen over hoe het allemaal ging en over de staat van het ziekenhuis, maar wat overheerst in mijn herinnering van die dag is Melle die na dit alles in zijn bedje naast mijn ziekenhuisbed lag. Ik kon de hele dag wel naar hem kijken en met hem knuffelen.
Vanwege onze goede (Nederlandse) verzekering had ik recht op een eerste klas kamer. In het ziekenhuis hebben ze eerste, tweede en derde klas kamers. Eerste klas is een kamer voor je alleen met airco en eigen badkamer en een elektrisch bed. Tweede klas is een zaal met 5 anderen en een ventilator boven je elektrische bed. Derde klas heb ik nog niet gezien, maar ik vermoed een nog grotere zaal met handbediende bedden. Maar daar kan ik mis zitten.
Strompelend en nog ietwat onhandig kwam ik de nacht door met Melle en de volgende ochtend mocht Martijn ons komen halen. We konden de kraamtijd in. Een super lieve kraamverzorgster kwam 8 dagen lang 2 uurtjes langs in de ochtend om ons wegwijs te maken in babyland. De lichamelijke klachten verdwenen steeds meer, ik werd mobieler en genoot (afgezien van de kraamtranen) van deze periode.

Het enige wat niet verdween was de hoofdpijn. Die had ik sinds de bevalling en werd steeds erger. Dus na 10 dagen besloot ik even de huisarts te bellen om te checken of dit wel normaal was. Hij wilde me toch even zien, dus op naar de ziekenboeg op de basis. Na allerlei testjes leek er niets aan de hand te zijn, maar de dokter wilde toch even overleggen met de gynaecoloog. Die wilde me ook even zien voor de zekerheid. Dus op naar het ziekenhuis samen met Martijn en Melle. Een gesprekje, een bloedtest, een urinetest en een aantal neurologische testen verder leek er nog steeds niets aan de hand te zijn. Wij waren het wachten inmiddels meer dan zat, want we zaten er al aardig wat uurtjes en Melle had onze voorraad luiers en de twee schone pakjes die ik mee had onder gepoept. Een wijze les voor deze kersverse ouders. Er moet meer voorraad in de luiertas!

Om half 9 ’s avonds waren ze na veel overleg er over uit dat ze toch ook nog een MRI, een MRV en foto’s wilden maken. De hoofdpijn kon 3 oorzaken hebben, namelijk 1. spanningshoofdpijn, 2. gevolg van de ruggenprik, of 3. sinustrombose. En dat laatste wilden ze graag uitsluiten voordat ze me naar huis zouden sturen. Dit hield wel in dat ik opgenomen moest worden en dat Melle niet bij mij mocht blijven. Toen knapte er iets in mij. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo hard gehuild heb! Sterker nog, ik was in staat te weigeren en gewoon naar huis te gaan. Maar gelukkig was daar Martijn die nog wel na kon denken en hij kon me redelijk kalmeren en overtuigen te blijven. Hij zou het wel redden met Melle.
Er was alleen geen eerste klas kamer beschikbaar dus ik moest naar zaal. Tussen de kersverse moedertjes met hun paar uur oude baby’tjes. Nog meer tranen……
De volgende dag was ik direct aan de beurt voor de MRI, ze hadden er spoed achter gezet. En al vrij snel kreeg ik de uitslag, ze hadden een bloedpropje gevonden in de bloedafvoer van de hersenen. Sinustrombose. Dat was wel even schrikken. En direct ook opluchting dat ik toch gebleven was en dat ze zo doorgepakt hebben terwijl ik het allemaal maar onzin vond. Ze waren er op tijd bij en behandeling kon direct starten. Bloedverdunners via injecties en nog 3 nachten blijven voor controle. Daarna een half jaar bloedverdunners via tabletten onder controle van de trombosedienst.

3 Nachten blijven….. De vrouwen op zaal komen en gaan. De moedertjes mogen na een nachtje naar huis. Er komen nieuwe moedertjes en ook deze moedertjes vertrekken weer. Ineens lig ik alleen op zaal en ook de zaal achter mij (gescheiden door een soort schot) is bijna leeg. Maar dan komt er een zwangere vrouw die in de gaten gehouden moet worden. En nog een die ingeleid moet worden. En dan nog een die de volgende dag zal gaan bevallen. Zo lig ik ineens op een zaal vol dikke buiken. Gek idee dat ik dat ook gehad heb. Dat kan ik me niet meer voorstellen!
En nu zijn er weer twee baby’tjes bij, want twee van de zwangere dames zijn bevallen! Zo maak je nog eens wat mee. Ik begin gewoon te wennen hier. Op een eerste klas kamer maak je dat allemaal niet mee. Daar ben je de hele dag alleen. Wat ook zo zijn voordelen heeft moet ik bekennen. Zo slaapt het een stuk rustiger, hoeven de ramen niet open omdat er airco is in de kamer en dat scheelt heeeeeeeeel veel muggen, en voelt het niet alsof je op de camping bent als je naar de douche loopt met je handdoekje en toilettasje onder je arm. Maar goed, hier op zaal heb je weer wat meer aanspraak, de zusters komen veel vaker even kijken en in de saaie uren tussen de bezoekuren in gebeurd er tenminste nog wat om je heen.
En eerste, tweede of derde klas, de kakkerlakken hebben er geen boodschap aan. Die zochten mij in mijn eerste klas kamer net zo goed op als hier op zaal. Die maken geen onderscheid en daar ben ik ook niet voor verzekerd blijkbaar :-)

En nu terug naar huis, terug naar de blauwe babywolk. Kijken of die nog ergens boven ons huis hangt. Genieten met mijn mannen en van het feit dat mijn kleine mannetje dag en nacht bij me mag zijn. Eigen spullen, eigen douche, eigen wc en weer normaal eten!!! Thuis is de overtreffende trap van de eerste klas!!