woensdag 24 oktober 2012

Oktober op Curacao



Een dag voor Martijn zijn verjaardag hier op Curacao! De derde alweer hier op het eiland. Wat vliegt de tijd toch!
We hebben de afgelopen tijd weer veel gedaan. Martijn blijft lekker klussen aan de auto’s, we volleyballen elke week met een erg gezellige groep mensen, Martijn volgt een cursus Papiaments met 2 vrienden en ik volg een cursus Spaans met een collega. Vanuit mijn werk wilden ze graag dat ik Spaans zou leren omdat ik toch echt niet kan communiceren met onze Venezolaanse gasten. Die spreken namelijk geen woord Engels en ik maar een paar woordjes Spaans. De basiscursus die ik hier een poos geleden gevolgd heb volstaat echt niet, dus opnieuw de schoolbanken in. Het is best druk, 2 avonden in de week naar school na het werk, maar wel weer erg leuk. Hablo un pequeno espanol! Maar nog veel te leren.

Samen met Carola ben in begonnen de mooie plekjes van Curacao te verkennen op de woensdagochtend. We zijn dan allebei vrij en wonen vlak bij elkaar, dus dan stappen we ’s ochtends vroeg de auto in en eten onze boterham met pindakaas boven op een bergtop. We hebben inmiddels de Christoffelberg, Ronde Klip en Jorisbaai (vleermuizengrot en de Oase) gehad. Heerlijk is het zo ’s ochtends vroeg en zo mooi!
We hebben nog veel mooie plekjes te gaan, dus de planning is dit iedere woensdag te blijven doen.

Sinds een paar weken zitten we zonder gas. We hebben hier geen gasleiding, maar 2 grote gasflessen die buiten de tuinmuren staan. Helaas waren ze allebei dus leeg. We hebben er niet voor niets 2, want als er 1 leeg is moet je eigenlijk direct een nieuwe bestellen, zodat je nooit zonder gas zit. Met de verhuizing is dit even mis gegaan en nu moeten we dus wachten op een nieuwe gasfles die geleverd moet worden door een bedrijf, want dat mag je niet zelf doen. Levertijd 5 weken…….
We koken dus vrolijk op de barbecue (gasflessen daarvoor kun je wel zelf halen gelukkig) en dat heeft ook wel wat. We weten inmiddels zelfs hoe we een pizza moeten klaarmaken op de barbecue, dus ook geen oven meer nodig. Wat kan het leven toch simpel zijn!
Zo zaten we laatst ook ineens ’s avonds zonder stroom. Dit gebeurd wel vaker, want er is niet genoeg stroom om het gehele eiland dag en nacht te voorzien. Ze schakelen regelmatig tussen wijken en dan zitten we ineens een paar uur zonder stroom. Maar nu gebeurde dat voor het eerst ’s avonds en dan is het toch wel een beetje donker. We waren ons net aan het klaarmaken om uit eten te gaan, dus het was een verrassing of we een beetje toonbaar in het restaurant aan zouden komen. Buiten hebben we maar een paar fakkels aangedaan en dat was eigenlijk wel heel gezellig!

Afgelopen weekend hebben we de verkiezingen gehad hier op het eiland. Het kabinet was gevallen en dus op naar de stembus. De opkomst was zeer hoog, maar dat zullen jullie allemaal wel meegekregen hebben. Ik heb gehoord dat jullie er mee doodgegooid werden in het nieuws, dus ik vertel niet veel nieuws denk ik.
Het was wel speciaal om mee te maken hier. We waren eigenlijk op weg naar Bonaire voor een weekendje aanmoedigen van vrienden die daar meededen aan een mountainbike wedstrijd. Dus snel ingecheckt op het vliegveld en toen op naar Tera Cora. Dit ligt vlak bij ons oude huis, want een adreswijziging waren we een klein beetje vergeten door te geven. Aangekomen bij het stemlokaal moesten we achteraan sluiten in een flinke rij. We waren met nog een stel de enige Nederlanders, maar er viel geen onvertogen woord. Er was van te voren bij veel mensen angst dat er ongeregeldheden zouden zijn op het eiland, maar wij hebben er niets van gemerkt. Wel merkten we dat bijna alle Antillianen die wij kennen op Pueblo Sobrano gingen stemmen en dat voelt toch wel een beetje raar. Ineens voelde ik me als Nederlander niet meer zo welkom hier. Eigenlijk een rare gedachte, want mensen veranderen niet direct doordat je weet wat ze stemmen. Toch voelde het een beetje zo.
De rij liep aardig door en eenmaal in het stemlokaal moesten we de stempas inleveren (mijn eerste officiële document met mijn nieuwe achternaam!!) en werden onze namen omgeroepen. Ze checkte eerst even de uitspraak bij me, want Nynke Miriam Mouthaan geboren Bouma is toch wel een mond vol echt Hollandse moeilijk uit te spreken namen.
Gewapend met een enorm vel en een rood potlood het kartonnen stemhokje in en de stem was uitgebracht. Toen maar snel terug naar het vliegveld.

Op Bonaire hebben we een heerlijk weekend gehad. ’s Avonds natuurlijk toch in spanning aan de radio gekluisterd bij ieder nieuwsbericht en veel smsjes met tussenstanden van onze vrienden op Curacao. Uiteindelijk was de uitslag niet verrassend. Pueblo Sobrano op 1 en MFK op 2. Veel veranderd er dus niet want deze partijen vormen net als in het vorige kabinet weer een coalitie alleen nu met een ander poppetje voorop.
Tot nu toe hebben we niets gemerkt van ‘makambahaat’ (makamba is een scheldwoord voor Nederlanders) en is het leven niets veranderd. Meneer Wiels heeft zijn uitingen over de banden met Nederland verbreken ook al wat genuanceerd door te zeggen dat ze daar nog wel een jaar of 10 voor nodig hebben. 
Zoals het er nu naar uit ziet krijgen we een jaartje extra hier, maar geen angst dat we er uit gezet worden dus.
Dat jaar erbij is overigens nog steeds niet officieel bevestigd door de marine....

Op dit moment merken we dat de regentijd is begonnen. Iedere dag regen en periodes windstil. Maar dat hoort erbij in deze periode. Niets nieuws dus.

Verder bereiden we ons voor op een bezoek aan Nederland. Nog ruim 3 weken en dan zitten we in het vliegtuig! Juut en Lieven, we komen de kleine knuffelen!!!


Foto's oktober

woensdag 26 september 2012

Suriname

We zitten in de warmste maanden, maar tot nu toe mogen we niet klagen. Warm is het ja, maar het is eind september en we hebben nog steeds wind! Normaal is de maand september niet alleen heel erg warm, maar ook vrijwel windstil. Het is wel wat drukkender en wat vaker bewolkt. Vandaag hebben we zelfs een herfstige dag. De hele nacht en ochtend heeft het geregend en voelde het heerlijk fris! Nu schijnt het zonnetje weer, maar het blijft rommelen, dus een flinke onweersbui kan nog best komen. Wat ik zo grappig vind is dat ook mijn Antilliaanse collega’s het te warm vinden. Je zou denken dat ze daar aan gewend zouden zijn en zij die paar graden verschil niet voelen. Maar niets is minder waar. Waarschijnlijk is voor ons het verschil minder aangezien wij alleen verschil voelen in de hoeveelheid zweet en die is hoe dan ook veel.


Nog maar even en dan moet ik alweer afscheid nemen van ‘mijn’ stagiaire. Ze is natuurlijk niet alleen mijn stagiaire, maar wel de eerste stagiaire onder mijn hoede en ze gaat met een hele dikke voldoende huiswaarts. Wat zal ik haar missen. Naast een onwijs harde werker ook nog eens een heel prettig persoon.
Omdat zij niet weg kan zonder de Christoffelberg te beklimmen en ik er na 2 jaar toch echt aan moet geloven gaan we samen aan de wandel volgende week. Ben benieuwd!

Onze vakantie is Suriname was fantastisch. Het lijkt alweer eeuwen geleden, maar het is nog maar 3 weken geleden. Wat hebben we daar genoten!
Het was vooral erg bijzonder om echt iets compleet anders te zien en mee te maken. Heerlijke stranden en palmbomen hebben we hier al, dus we keken er naar uit om andere natuur en cultuur mee te maken.
Over de vakantie kan ik ontzettend veel schrijven. Over alleen de 5 dagen jungle heb ik al ruim 5 kantjes volgeschreven. Ik zal het hier wat korter proberen te beschrijven.
We zijn eerst 5 dagen de jungle in geweest. De locals vroegen of we het bos in gingen. Dan klinkt het ineens een stuk minder stoer!
Na ruim 3 uur rijden kwamen we aan bij een dorpje waar we niet verder met de auto konden. De weg hield daar ook echt op. We konden alleen per korjaal verder. Ruim 3 uur varen verder waren we op plaats van bestemming, een klein dorpje aan de Grote Suriname rivier, Pingpe.
Onze gids was zelf geboren en getogen in het dorpje, dus we kregen echt een kijkje in het leven van de mensen. We sliepen aan de overkant van de rivier in houten hutjes op een ‘resort’. Wij noemden het onze kampplek. Het was er heerlijk! De hutjes waren basic, maar precies goed. Een bed, een klamboe, een douche en een toilet. Uit de douche stroomde rivierwater, maar toch was het luxe.
We hebben van alles in de omgeving gezien en genoten van het leven met weinig.
Een van de nachten hebben we doorgebracht in de jungle in een hangmat. We zijn vanuit het dorpje bijna 4 uur de jungle ingetrokken en kwamen daar uit bij een stroomversnelling in de rivier waarbij een mooie plek was om te bivakkeren met onze groep. Vooral de junglegeluiden waren bijzonder ’s nachts. Wat een herrie produceren al die beesten met elkaar. Maar ook de kaaimannen die vlakbij ons kamp op de rotsen lagen waren bijzonder.
Terug uit de jungle hebben we een dagje doorgebracht in Paramaribo, om vervolgens er weer op uit te trekken voor 2 dagen. Dit keer stonden de Brownsberg en Ston Island op de planning. Op de Brownsberg hebben we eerst genoten van een prachtig uitzicht en daarna hebben we 2 watervallen bezocht. Een aardig tocht, wat volgens onze gids makkelijk te doen was op slippers. Dat geloofden wij natuurlijk, er niet bij nadenkend dat hij dat zijn hele leven al doet met alle gemak, zelfs op blote voeten. Maar goed, al met al ging het best, ook op slippers.
Op Ston Island sliepen we weer in een basic hutje, maar dit keer wel echt heel erg basic. Was ook wel weer een hele ervaring.
Wat in Suriname voor ons zo lekker was, was dat het ’s nachts heerlijk afkoelt. Vaak werd ik ’s nachts wakker  van de kou en kroop dan heerlijk onder de dekens. Dat maken we hier op Curacao niet vaak mee. Hooguit omdat de airco te koud staat.

Nu gaat alles weer gewoon zijn gangetje.
Martijn heeft nog geen nieuws over zijn functie. Dat zijn functie wegbezuinigd wordt is zeker, maar de mogelijkheid bestaat nu dat ze hem een jaar langer nodig hebben omdat ze niet binnen dit jaar alles overgedragen krijgen naar degenen die het werk moeten gaan overnemen.
Dat zou voor ons dus een jaar verlenging inhouden. Maar daar is dus helaas nog geen duidelijkheid over. We wachten geduldig af.

En het eerste bezoek heeft zich weer aangekondigd. Afgelopen november was ons laatste bezoek hier en nu dus al bijna een jaar niemand uit Nederland gezien. We kijken er dus echt onwijs naar uit. Nog een paar maandjes aftellen, want pas eind januari is het zover.  

zaterdag 7 juli 2012

Helemaal thuis in ons nieuwe huis

Van de week werd ik er subtiel op gewezen dat mijn laatste bericht van april was, dus het is de hoogste tijd voor een nieuw bericht.

We zijn inmiddels verhuisd. De verhuisperiode was heftig en druk. We kregen de laatste week van april de sleutel en zijn meteen aan de slag gegaan. We wilden voor de Curacao Windsurf Challenge klaar zijn, omdat Martijn daar al zijn tijd voor nodig zou hebben. Dus hadden we in totaal een krappe 3 weken. We zijn direct met spullen heen en weer gaan rijden. Ieder ritje naar werk of vrienden was met een volle auto. In de tussentijd ieder vrij uurtje in het nieuwe huis aan het poetsen, want ook dat moest nog helemaal gebeuren. Toen ons oude huis steeds leger werd moesten we daar aan het klussen, want er moest nog een erg veel gebeuren voor we er definitief uit konden. En zelf na al dat harde werken was de overdracht van het oude huis nog even een klein drama. Ik zal er niet te veel op ingaan, maar laten we zeggen dat de gemoederen hoog opliepen toen niet alles exact zo ging zoals de huisbaas graag had gewild. Martijn heeft de gesprekken met de beste man gevoerd, want ik heb daar niet het geduld voor en ze zijn er uiteindelijk uitgekomen. Er ging nog flink wat werk in zitten om de tuin en de muren zo te krijgen dat hij tevreden was! Maar daar zijn we vanaf. Met de nieuwe huisbaas tot nu toe nog geen problemen gelukkig!
Het nieuwe huis bevalt echt super goed! We genieten van deze nieuwe plek. De porch is heerlijk ruim en dat op zich is al genoeg om van te genieten. De buurt bevalt goed, heerlijk rustig en dicht bij de baai, naar het werk is het korter rijden en we hebben aan beide kanten (een straat verder) vrienden wonen. Zelfs op loopafstand!! 

En dan waren er nog de weekenden waarin er volop geklust werd op de baai. De Jorisbaai, waar wij altijd surfen moest helemaal klaar gemaakt worden voor de Windsurf Challenge. Zoals de foto’s eerder al lieten zien werd er van alles gebouwd en maakten de mannen zich er zeker niet makkelijk vanaf. 

We hadden dus een paar heftige weken. Voor de Challenge waren we wel helemaal verhuisd en het inrichten kwam op mijn schouders, want vanaf dat moment waren de voorbereidingen voor de Challenge in volle gang. Martijn en Ed hebben een week in een hangmatje op de baai gebivakkeerd. Het werd er steeds mooier, grootser en langzaamaan kwam er security, een container voor de surfspullen, een aggregaat en nog veel meer. Het werd een echte surftown.
De dagen van de Challenge waren super. Er was wind, dus er werd volop gesurft. Martijn deed mee, dus hij was ook op het water te vinden. Helaas hadden al het klussen, verhuizen, sjouwen en bouwen hun tol geëist en moest hij het na 1 dag meedoen voor gezien houden. Zijn rug deed het niet meer. Nu was er genoeg te doen vanuit de organisatie dus hij hoefde zich niet te vervelen, maar het is wel heel zuur als je een evenement waar je zoveel werk in hebt gestopt en waar je al tijden naartoe leeft moet opgeven.
Op dit moment is hij dat dubbel en dwars aan het inhalen. Hij is samen met Ed en nog een aantal surfers van Curacao naar Aruba voor een vergelijkbaar evenement, de High Winds. Een week lang surfen en 's avonds gezelligheid. Ze hebben al dagen van veel wind en van weinig wind gehad, dus lekker veel afwisseling. Onderaan dit bericht staat een link naar de pagina van de High Winds. 

Verder zijn we ook nog gewoon aan het werk. 
Bij de marine zijn ze druk met bezuinigingen en hebben ze bedacht dat Martijn zijn functie maar wegbezuinigd moet worden. Niet echt motiverend natuurlijk. Het laatste woord is er ook nog niet over gezegd. Ze twijfelen nu of dit alles wel binnen een jaar lukt, dus mogelijk plakken ze er een jaar aan vast. Nog veel onduidelijkheid dus. Ook voor ons is er dus nog niets duidelijk over een eventuele verlenging. Gewoon geduld hebben en afwachten voorlopig.
Gelukkig vindt Martijn zijn werk nog wel leuk en gaat hij gewoon door. We horen vanzelf wat ze allemaal van plan zijn. 

Ik ben meer gaan werken. Ik werkte 20 uur en vond dat toch wel een beetje weinig. Hoe heerlijk het leventje hier ook is, 20 uur werken is niet echt genoeg. Voor mijn werk had ik te weinig uren om nieuwe projecten aan te kunnen nemen en voor mezelf had ik net teveel vrije tijd om te kunnen denken: 'he lekker een dagje vrij'. 
Bij de beoordeling van mijn eerste jaar kreeg ik te horen dat ze eindelijk geld hadden om mij meer uren te geven, namelijk 32 uur en ik werd front office supervisor. Dit houdt in dat ik meer verantwoordelijkheden heb, de stagiaire begeleid en moet zorgen dat voor de receptie alles geregeld is. Dus roosters, kas, vergaderingen etc. Erg leuk!
We hebben met het hotel voor het tweede jaar op rij de zoover award gewonnen! Weliswaar waren we vorig jaar eerste en dit jaar 5e van het Caribisch gebied, maar het is toch weer een prestatie. 

Nu leven we toe naar onze vakantie in Suriname. In augustus gaan we 10 dagen! Eindelijk echt op vakantie! Eigenlijk nog een beetje onze honeymoon. De bedoeling is om in ieder geval een dag of 4 een trektocht door de jungle te gaan maken en verder het liefst zo veel mogelijk zien. 
Nog even geduld.....






donderdag 19 april 2012

Bijna......


We gaan verhuizen. Al een poosje stond het lange rijden vanaf Grote Berg naar eigenlijk al onze bestemmingen ons tegen. Ons werk, een groot deel van ons sociale leven en natuurlijk de Jorisbaai voor het surfen bevinden zich allemaal aan de andere kant van de brug en het kost ons elke dag dus veel reistijd.
Dus besloten we te gaan verhuizen en al vrij snel hadden we een leuk huis in Santa Catharina op het oog. Dat dit huis zich praktisch bij de ingang van de Jorisbaai bevindt kan natuurlijk geen toeval zijn.
Deze week krijgen we de sleutel en kunnen we beginnen met het verhuizen. Per 1 juni moeten we uit ons huis op Grote Berg zijn, dus we hebben even de tijd. Al willen we eigenlijk half mei over zijn, want  op 16 mei start de Curacao Challenge. Een jaarlijks terugkerend surfevenement, waarvan Martijn in de organisatie zit. Dit kost hem veel tijd en we zullen die 4 dagen voornamelijk op de baai doorbrengen waarschijnlijk. Wel zo fijn als we dan ook in de buurt wonen.
Afgelopen weekend zijn we druk geweest met het opbouwen van de surftown. De komende weken zal er nog wel wat meer werk in gaan zitten, maar we zijn dit weekend een aardig eind gekomen. Er zijn weer een hoop nieuwe projecten opgepakt. Daarnaast zijn ook oude projecten opgeknapt of uitgebreid. Het wordt echt heel gaaf!

Ik ben inmiddels ook echt begonnen met surfen. Ik kon natuurlijk niet achterblijven bij al dat surfgeweld en had hier en daar al wat uitgeprobeerd. Met wat tips van de surfers op Jorisbaai kon ik al op de plank blijven staan en een beetje heen en weer varen, maar veel verder kwam ik niet. Les van je eigen man blijkt niet zo ideaal te zijn (dan druk ik me nog zacht uit), dus heb ik samen met een collega les genomen bij de surfschool Windsurfing Curacao. Ik had het nooit gedacht, maar ik ben verslaafd!!

En dan hadden met met pasen nog een mazzeltje. Ik sloeg voor het eerst sinds tijden weer eens de krant open en zag een grote foto van Herman den Blijker. Nou is Herman mijn grote held en ik wilde altijd al graag een keer in een van zijn restaurants eten. Dat was in Nederland nooit gelukt helaas. Maar nu was Herman op het eiland voor, naar men zegt, een nieuw rtl4 programma over weer een nieuw restaurant op Curacao. Omdat hij er toch was heeft hij een avondje koken ingepland met de chefkok die hij 2 jaar geleden heeft uitgezocht voor Papagayo Beachclub in het programma 'Enkele reis paradijs'.
Het was echt een geweldige avond. Heerlijk eten met heerlijke wijn. Het voelde zo luxe!!
Toen Herman ging poseren met het personeel, maakten wij van de gelegenheid gebruik voor ook wat leuke kiekjes.
 Deze en andere foto's en filmpjes

zaterdag 4 februari 2012

December en januari

We hebben de feestmaanden weer achter de rug en alles begint weer in een normaal ritme te komen.
Na de bruiloft vielen we al bijna direct in de Sinterklaas perikelen, Kerst volgde veel te snel en ineens was het 2012! We hebben wel super leuke dagen gehad. Kerst op het strand en oud en nieuw op de Jorisbaai. We hebben genoten.
Toch waren het rare weken. Het weer was volledig omgeslagen. Mooie dagen wisselden regenachtige en grijze dagen af. Voor mij af en toe lastig omdat voor mij het gemis van familie en vrienden rond de feestdagen even heel heftig is. Zeker nu we zoveel mensen weer om ons heen gehad hadden was het extra aanwezig. Maar gelukkig vielen de feestdagen niet (letterlijk) in het water zoals vorig jaar en hebben we heerlijk kunnen genieten!

Nu alles weer ‘normaal’ is pakken ook wij ons gewone leventje weer op. Martijn is een weekje vrij geweest vanwege een overschot aan vakantiedagen en hij is lekker aan de klus geweest.
Ik heb een drukke periode achter de rug op het werk vanwege wisselend personeel, maar ik geniet er nog steeds volop van! Ik krijg steeds meer taken en verantwoordelijkheden en ga het daardoor ook steeds leuker vinden. Door de vele wisseling van personeel moest ik veel late diensten werken. Op zich niet erg, maar toen ik weer een vroege dienst draaide merkte ik hoeveel fijner dat is. Ik had de ritjes op de vroege ochtend gemist en de lange dag die je hebt als je zo vroeg begint.
Wel gek is dat ik nu in het donker naar mijn werk rij. Geen zonsopgang meer halverwege helaas. Dat veranderd wel weer, maar het is nu even net als in Nederland in het donker opstaan en naar het werk.

De laatste weken vinden wij het hier op het eiland koud. In Nederland verklaart men ons voor gek, want als we er dan bij vertellen dat de laagst gemeten temperatuur 23 graden is en het in Nederland -10 is, mogen we zeker niet klagen. Maar de ‘kou’ houdt voor ons in dat we een lange broek aan hebben, ’s avonds vaak lange mouwen en sokken aantrekken en soms zelfs binnen zitten. Helemaal niet vervelend koud dus! We moeten ons er alleen wat vaker bewust van zijn dat als we ergens heen gaan, we een trui of een vestje mee moeten nemen.

Martijn en ik hebben allebei meegedaan aan de swim for the roses. In Nederland is er geloof ik alleen the ride for the roses, hier hebben we de walk, swim en ride for the roses. Je kunt zelf kiezen aan welk onderdeel of onderdelen je mee doet. Inschrijven kost 15 gulden en al het inschrijfgeld gaat naar de kankerbestrijding.
Ik ben gaan zwemmen. 2,7 km op open zee van Zanzibar naar Mambo. Martijn en een groep vrienden zeiden al steeds dat ze dan op de surfplank of in de kano mee zouden gaan om ons te ondersteunen. Uiteindelijk kwam het idee om te gaan suppen. Dat is Stand Up Paddeling, wat inhoudt dat je op een grote surfplak rechtop staat en jezelf met een lange peddel voortbeweegt. Behoorlijk zwaar.
Ze mochten zich ook officieel inschrijven en zouden dan gerekend worden als vrijwilligers. Ze moesten in de buurt van de achterblijvers blijven en met de laatste mee naar de finish. Dat was helemaal vermoeiend, want ze moesten behoorlijk hun best doen om niet te snel te gaan. Ze moesten rondjes varen als ze te ver voor lagen en af en toe een drenkeling rust bieden op de surfplank. Martijn had een man op zijn plank die het zwemmen niet meer volhield, maar vervolgens zeeziek werd op de plank. Toch maar weer zwemmen dan.
Ik was in een uur en een kwartier binnen en was behoorlijk trots op deze prestatie. Erg leuk om te doen!

Op het eiland zijn de voorbereidingen voor het carnaval in volle gang. En nee, dan worden er geen biertenten opgezet en trekt niet iedereen zijn verpleegstersuniform of clownspak uit de kast, maar er worden tribunes opgebouwd en er is een tumba festival bezig om HET carnavalsnummer te kiezen. De tumba is een muziekstijl uit de slaventijd. Er werd op landbouwwerktuigen en zelfgemaakte trommels muziek gemaakt. Tegenwoordig worden natuurlijk goede instrumenten gebruikt en er wordt volop vrolijk gedanst en gezongen. Dagen lang kan iedereen zijn of haar nummer ten gehore brengen en het beste nummer is dan het carnavalsnummer van dit jaar.
Praalwagens worden gebouwd en kostuums gemaakt. Het houdt de gemoederen aardig bezig.
Dit weekend begint het carnaval met de paardenparade en daarna is er verdeeld over 2 weken nog kindercarnaval, tienercarnaval, ouderencarnaval, de Gran Marcha (grootste carnavalsoptocht voor volwassenen), Marcha di Banda’bou (parade aan onze kant van het eiland), de Marcha di Despedida (afscheidsoptocht) voor kinderen en de Marcha di Despedida voor volwassenen.
Stoeltjes en banken worden al weken aan kettingen langs de route gezet. Iedereen probeert een mooi plekje te veroveren om de optocht goed te kunnen zien. Sommigen bouwen tribunes op hun eigen stukje grond en verkopen dan zitplaatsen. Anderen slepen een koelbox mee en proberen op de dag zelf nog een mooi plekje te veroveren. Vaak kun je voor een flesje whisky en/of een bijdrage nog een prima plekje krijgen. Wij horen bij die laatste groep. We zien wel wat er op ons pad komt.

Foto's