Ons dorp

Wat zo grappig is aan een eiland als Curacao is dat het net een dorp is. Ga je naar een concert weet je zeker dat er bekenden zijn en dat je ze ook nog tegen zal komen. Ben je iets kwijt of snap je iets niet zet je het op 'durf te vragen' en je krijgt talloze antwoorden. Wordt je auto gestolen loof je een beloning uit in de krant of laat je het melden op de radio en grote kans dat je hem terug vindt. Want waar kunnen ze heen met jouw auto? Het eiland af gaat niet. Iedereen lijkt 's ochtends wel een vaste routine te hebben. Nu ben ik erg gehecht aan mijn vaste ochtendritueel en wijk ik daar niet graag van af, op weg naar mijn werk ontdek ik dat er vele met mij zijn. Ik stap om 5 voor half 7 in de auto. Op de hoek van onze eigen straat kom ik altijd een snel wandelend stel tegen. Veel mensen zijn vroeg in de ochtend op de been omdat het dan nog een aangename temperatuur is om te bewegen. De meeste mensen wandelen en kletsen ondertussen wat. Ook tussen de wandelaars zie ik vaak dezelfde gezichten. Dan kom ik ter hoogte van de eerste supermarkt altijd een Antilliaanse jongen tegen die standaard naar iedere auto even zijn hand opsteekt. Ik weet inmiddels dat hij in de supermarkt werkt en boodschappen inpakt voor de klanten. Contact maken kan hij niet goed, dus ik vind die groet altijd best bijzonder zo op de vroege morgen. Dan komt bij het stoplicht altijd een heel oud mannetje in een soort oude ijscowagen langs rijden. Ineengekrompen achter het stuur, altijd dezelfde houding. Meer richting mijn werk staat altijd dezelfde man bij de bushalte. Ik rij hem elke dag tegemoet en het voelde gewoon raar om hem niet te groeten. Dus ook naar hem steek ik altijd even vrolijk mijn hand op. Dan nog een dame die elke dag gaat hardlopen, maar inmiddels een blessure heeft denk ik. Ze wandelt tegenwoordig alleen nog maar. Zodra ze mijn auto ziet begint ze al te zwaaien. Daar heb ik wel wat moeite voor moeten doen, want ze keek eerst heel raar op toen ik steeds vrolijk naar haar zwaaide. Goed bekeken is het ook best vreemd, maar omdat ik deze mensen allemaal elke dag zie, voelt het raar ze zomaar voorbij te rijden. Ik ken ze al een beetje voor mijn gevoel. Ze hebben ook allemaal al een achtergrondverhaal gekregen van mij. Zal niets van kloppen, maar is wel grappig om te bedenken.   Als laatste kom ik, op de afslag naar mijn werk altijd de tuinman van het sea aquarium park tegen die ik natuurlijk ook groet. Dan dezelfde mensen op de parkeerplaats, security (die me elke dag wijst op mijn vieze auto, maar wel steeds een andere manier bedenkt om dit te zeggen) en collega's. En dan kan de dag beginnen!! Nog zo'n voorbeeld is dat ik na weken van enkelblessure had besloten het hardlopen weer op te pakken. Conditie van niets, maar toch maar weer gedaan!! Kom ik bij het teruglopen naar huis, op de hoek, de tuinman tegen van dat huis. Hij staat te juichen als aanmoediging als ik langs loop. Zelden zo'n vrolijke vent gezien. Het mooie is, dat hij voorheen (of misschien nog wel) ook bij een ander huis werkte. Op een andere hoek. Maar dat huis ligt aan mijn lange route en daar ben ik nog lang niet aan toe. Hoe geweldig dat hij nu toevallig daar stond en weer even enthousiast als altijd even mijn dag goed maakte!! Muntjes verkopen bij Curacao Noth Sea Jazz Festival met Marrit, Hiske, Carola en Miranda. Marrit en Hiske op hun werkplek Mijn hokje op donderda tot 23.00 uur, op vrijdag tot 03.00 uur en op zaterdag tot 21.00 uur Vroeg klaar op de avond van Bruna Mars (zaterdag) met links naast mij Hiske, rechts Erik en vooraan Sandra, Jeroen en Marrit Genoten van het optreden van Bruno. Was kan die man (met band) een show neerzetten!! Even het uitzicht vastgelegd toen ik me ineens besefte dat dit helemaal niet vanzelfsprekend is. Muntjes verkopen bij DJ Hardwell. Had ik maar oordoppen meegenomen! Met Carola en Miranda voor de grot drukte begon Mijn moppie Dobby kruipt graag zo dicht mogelijk tegen me aan. Als ik aan tafel zit ligt ze op mijn voeten, ga ik koken ligt ze aan mijn voeten (in de weg) en als ik even lekker zit springt ze het liefst op schoot. Sint Jorisbaai op een windstille ochtend. In ruim 4 jaar nog nooit meegemaakt dat er geen golfje te zien is!