Martijn en Nynke op Curacao: mei 2016

We gaan er weer een paar afvinken van het lijstje: Top 10 meest emotionele gebeurtenissen. Na emigreren naar een tropisch eiland, trouwen en zwanger worden vinken we er in de komende maanden nog 2 af, namelijk: een kind krijgen en remigreren.

Als alles goed gaat beval ik over een aantal weken van een zoon en staat ons leven volledig op z’n kop! Dat is nu al het geval, want wat een hoop onzekerheid, onduidelijkheid en spanning komt er kijken bij een zwangerschap.

De vraag of ik zelf alles wel goed deed, of het kindje wel gezond is en alles wat er met mijn lichaam gebeurde was heftig. Maar daarnaast ook nog het Zika virus wat zich aandiende en helaas ook zijn intrek nam op Curacao. Er was en is nog zoveel onduidelijkheid rond dit virus, dat de berichten bijna wekelijks veranderen. Er zijn veel onderzoeken en stukje bij beetje komt er meer informatie. Maar aangezien ik zelf onderdeel ben van die onderzoeken heb ik daar niet zoveel meer aan. Hopelijk zijn de uitkomsten van alle onderzoeken nuttig voor zwangere vrouwen in de toekomst!

Alles wordt goed in de gaten gehouden, zo hadden we bijvoorbeeld een extra echo om de groei van het hoofdje en hersenen te bekijken. Wat een opluchting toen alles goed bleek te zijn!

En dan de voorbereiding op de bevalling. Zal alles wel goed gaan? Waar bevallen? Informatie overal en nergens vandaan halen. De kinderkamer in orde maken, bedje kopen, wat heb je nodig voor de eerste weken? Geboortekaartjes uitzoeken. Hoe regel je dat? En hoe verstuur je die? Ze doen er nog al lang over vanaf hier. Hoe gaat hij heten? Wanneer hak je de knoop door als je meerdere namen leuk vindt?

En dan ineens is daar het nieuws van de marine. In november van dit jaar moet Martijn gaan werken als SVO (Systeem Verantwoordelijk Officier) op de Johan de Wit. Geen keuze, ze hebben hem nodig en hebben hem daarom directief geplaatst, wat inhoudt dat hij daar zelf geen keuze meer in heeft. Gelukkig ligt het schip de eerste periode in Den Helder voor onderhoud, dus zal de daadwerkelijke vaarperiode voor Martijn beperkt blijven.

Gemengde gevoelens. We moeten ons zo geliefde eiland achter gaan laten. Wel zijn we heel blij dat we die extra maanden gekregen hebben, zodat we na de bevalling nog wat tijd hebben om te wennen aan het ouderschap voordat we ons in een verhuizing storten.

Zoals we 6 jaar geleden ons gingen voorbereiden op het afscheid van vrienden en familie voor een lange tijd, gaan we ons nu voorbereiden op een afscheid van vriendschappen die we hier weer hebben opgebouwd. En dit afscheid is voor onbepaalde tijd. Komen we nog een keer terug? Of is het vanaf nu skype contact? Wel is de duidelijkheid een verademing. 3 Jaar lang was er steeds onduidelijkheid over de functie van Martijn. Ieder jaar weer de vraag of er weer een verlenging kwam of dat het echt ophield. En nu is het zeker. We gaan terug. Als ik in gedachten naar begin november afdwaal zie ik het voor me, de aankomst op Schiphol. Karren vol koffers, honden, kinderwagen, maxi Cosi en een klein mannetje van 3 maanden oud. Heel onwerkelijk nog!

Ik word heen en weer geslingerd tussen verschillende emoties en de gierende hormonen doen daar nog een schepje bovenop. De komende tijd zal heftig worden. Veel te regelen, veel veranderingen en spannende gebeurtenissen. Maar alles heeft zijn leuke kanten en daar denken we zo veel mogelijk aan!