Verlenging

Onze verlenging is een feit. Het kon bijna niet anders, maar als iets niet zwart op wit staat geloof ik het nooit zo. De plaatingsbrief is binnen, dus we blijven nog tot augustus 2016 op Curacao.

Iets meer tijd dus dan het half jaar dat ik had genomen om vrijwilligerswerk te doen, maar dat zien we dan wel weer.

Het werk in het Ronald mcDonaldhuis is erg bijzonder. Hier in ons ziekenhuis zit het Ronald mcDonaldhuis niet naast het ziekenhuis zoals in Nederland, maar is het gevestigd op de kinderafdeling direct naast de ziekenzalen. Er is een family room waar ouders koffie en thee kunnen pakken, hun spulletjes in de koelkast kunnen zetten, de magnetron kunnen gebruiken, of gewoon even voor de tv kunnen zitten. Daar achter is een play room, waar de zieke kindertjes van de afdeling kunnen spelen als ze daarvoor sterk genoeg zijn. Op de gang zijn er 3 slaapkamers, waar dus in totaal 6 ouders kunnen slapen. Vaak slaapt 1 ouder naast het kind en de andere ouder in een van onze bedden. Natuurlijk maak je soms heftige situaties mee. Naast de kinderafdeling bevindt zich de neonatologie en ook van deze kleine prematuurtjes verblijven de ouders bij ons. En hoe heftig is het als er een kind met ernstige verwondingen binnen wordt gebracht? Maar het fijne is dan om er voor de ouders te kunnen zijn. Dat is ook onze voornaamste taak. Zorgen dat de ouders een plek hebben om even tot rust te komen, hun verhaal kunnen doen als ze dat willen, niet gestoord te worden als ze dat even niet willen en een plek waar ze zich niet groot hoeven te houden.

De andere vrijwilligers die ik tot nu toe heb ontmoet doen dit werk ook met hart en ziel en het is bijzonder om met elkaar zoiets bijzonders neer te kunnen zetten.

Wel loop ik er door het doen van vrijwilligerswerk tegen aan dat ik nog steeds geen Papiaments spreek. En ineens schaam ik me ook weer diep dat ik na bijna 5 jaar nog steeds de taal niet machtig ben. En me er ook niet heel erg druk om gemaakt heb. Maar voorheen had ik het niet zo nodig. In het Nederland red je het prima hier op ons eiland en ik sprak zelden iemand die alleen maar Papiaments sprak. Nu gebeurd dat regelmatig. Sinds ik uit het Nederlands-, Duits-, Engelstalige hotelwereldje ben gestapt merk ik dat het niet overal meer zo makkelijk gaat. Bijvoorbeeld bij het voorlezen aan de kindertjes van het Sint Fansiscus College. Iedere donderdagochtend lees ik verhalen voor aan groep 1 en 2 van deze school. Een Papiamentstalige school, waar pas in de hogere klassen in het Nederlands les wordt gegeven. De kleuters spreken dus alleen Papiaments. Om ze kennis te laten maken met de Nederlandse taal hebben ze mij gevraagd Nederlandse verhaaltjes voor te lezen. Dus ik ben daar aan begonnen maar was wel behoorlijk zenuwachtig. Want ik zou de kinderen niet begrijpen en zij mij niet. Hoe lees je dan een verhaal voor? De eerste keer was dan ook een groot fiasco. Ik kreeg 2 groepen 1 tegelijk voor me met meester en juf die een boekje voor me hadden waar ik helemaal niets mee kon. En dan heb je 28 super schattige snoetjes die je verwachtingsvol aankijken terwijl je daar zit te stuntelen met een boekje van 10 bij 10 centimeter. Laat ze dan maar eens allemaal het plaatje zien. Ze waren dus ook binnen een minuut afgeleid en dat resulteerde in een boze meester en juf en Nynke met een rood hoofd, klotsende oksels en overslaande stem die stotterend probeert uit te leggen wat Lin en Yin in het boekje aan het doen zijn. Goed, dat gaan we volgende keer anders doen. Van de 2 groepen 2 die ik vervolgens voor me kreeg, had de juf ook zelf een boek meegenomen. Ik moest het verhaal van roodkapje gaan voorlezen. Zonder plaatjes!! Ook deze kinderen verstonden geen Nederlands, dus ook hier was de aandacht binnen een minuut ver te zoeken. De juf sprong in en vertaalde wat ik voorlas in het Papiaments met een hele theatershow er omheen. Dat resulteerde erin dat ik achterover ging zitten, mijn verhaal snel voorlas en mee genoot van wat de juf vervolgens deed. Ook niet helemaal de bedoeling. De keer daarop had ik me dus wat beter voorbereid en ging het ook al een stuk beter. Ik koos (na advies gevraagd te hebben aan mijn lieve zussen die wel weten wat een kleuter leuk vindt) voor Nijntje en Dikkie Dik. Het sprak de kids wat meer aan en ze luisterden zowaar een beetje. En nu gaat het al veel soepeler. Met een digitaal prentenboek via de beamer kan ik veel makkelijker 28 kinderen tegelijk bereiken. En ik laat ze zoveel mogelijk woordjes herhalen in het Nederlands en dat een keer of 3. Hopelijk blijft er dan iets hangen. Natuurlijk vraag ik dan eerst even wat het in het Papiaments is, zodat ik ook nog even wat meepik aan informatie.

De kinderen vonden het direct wel best. Ik kreeg een dikke knuffel van veel meisjes, high five van vele jongens en soms hangen ze hele verhalen op. Ik begrijp daar meestal helemaal niets van en praat dan maar gewoon wat in het Nederlands terug.

Lastiger is het als er in het Ronald mcDonald huis een ouder is die geen Nederlands spreekt. Dan kan je niet zomaar in het Nederlands wat terug zeggen. Ik ben dus begonnen met zoveel mogelijk Papiaments te leren. Ik lees kinderboekjes, probeer ze in het Nederlands te vertalen en als ik er niet uit kom gooi ik er een zoekopdrachtje in Google tegenaan. Ook probeer ik wat ik al wel weet wat meer in de praktijk te brengen. Dat heb ik heel lang niet gedaan, omdat ik een aantal keren nogal uitgelachen werd toen ik probeerde wat zinnetjes Papiaments te spreken. Dat is niet kwaad bedoeld, maar het klinkt waarschijnlijk gewoon heel grappig. Wij worden in Nederland opgevoed met dat het niet netjes is om te lachen als iemand iets verkeerd doet, maar dat is hier duidelijk niet het geval. Ik moet me er dus maar gewoon overheen zetten. Nou moet ik zeggen dat er een wereld voor me open ging toen ik in de supermarkt mijn beltegoed en energietegoed (ja,we moeten hier zelf onze stoom opwaarderen) in het Papiaments bestelde. ‘Mi por hanja un chippie de beinticincu florin por favor’. Meestal mompel ik een beetje om niet zo op te laten vallen dat ik het niet zo goed weet. Nu sprak ik alles duidelijk uit en kreeg een stralende lach van de dame achter balie. Die had ze niet aan zien komen. ‘I tin Pagatinu? (heeft u ook Pagatinu)’ Ik was op dreef! Vaak is 1 keer ‘Ablief’ (wat zegt u) zeggen genoeg voor de ander om in het Nederlands over te gaan, maar deze mevrouw hield vol. En ik begreep haar! Apetrots liep ik met de jongen van de boodschappen naar mijn auto. Nog volledig in gedachten nam ik die arme jongen mee naar de verkeerde parkeerverdieping en dus moesten we weer terug. Heeft hem wel een gulden extra opgeleverd. Ruimte voor hem om in de lift een gesprekje met me aan te knopen. Hoe lang ik hier al woonde, of ik Curacao mooi vond en allemaal in het Papiaments. Nou, dat werd even lastiger. Handen en voeten werk, wat talen door elkaar gooien, maar hij begreep me. En nu wil ik dus meer, sneller, beter. Was ik hier 4 jaar geleden maar aan begonnen……