De cirkel is rond

Waarschijnlijk zal dit mijn laatste blog zijn vanaf Curacao. Het zit er op. Onze spullen zijn ingepakt en zullen binnenkort op de boot gezet worden naar Nederland. Wat was het raar om ons huis zo leeg te zien. Weer een gedeelte afgesloten. We verblijven nu in Livingstone, toerist in eigen land. Hoewel, dit is niet meer ons land. We zijn zelfs officieel toerist. We hebben geen sedula meer. Maar we zijn nog niet uitgeschreven. We vallen overal een beetje tussen in dus.  
Hier op Livingstone voelt het echt als vakantie. Het is dat ik weet dat er nog dingen geregeld moeten worden en dat we kasten en de koelkast vol hebben liggen met spullen die je normaal niet op vakantie meeneemt. Dat herinnert ons aan het feit dat hier ons leven is. De hondjes vermaken zich in de tussentijd met hun vriendjes Brasa en Bobby bij Ed en Carola. 
De cirkel is rond. We begonnen in 2010 met 4 weken verblijf in Livingstone en daar sluiten we nu ook weer af. 

Over 2 weken komen we thuis van vakantie. Wel een hele lange vakantie dan. Hoewel de eerste weken Nederland ook wel als vakantie zullen voelen. Kamperen in ons nieuwe huis. De container met onze spullen zal nog even op zich laten wachten, dus de eerste periode zal een beetje gek zijn. 
Ons nieuwe adres per 2 november zal zijn:
Sint Nicolaasstraat 19
1614 LP Lutjebroek

Maar goed, nu dus nog op Curacao. We hebben een prachtig huisje en Melle slaapt in zijn nieuwe kamertje gelukkig ook heerlijk. Regelmatig lopen we even naar het zwembad en dobberen dan lekker rond. Ik kijk mijn ogen uit bij het zwembad. Het is hier echt een vakantiepark. Naast me ligt een man met een heel groot Heineken logo over de binnenkant van zijn bovenarm getatoeëerd. Bijzonder.... Er loop een vrouw langs van een jaar of 60 met korte stekeltjes en haar kuit volledig versiert met een kunstwerk met daarin het Feyenoord logo verwerkt. Ook al zo bijzonder... Een jonge vrouw met de onderste helft van haar haren weggeschoren komt aan in een Feyenoord tenue (is het tenue van Feyenoord rood/wit./zwart met sponsor Opel?). De gesprekken in het zwembad gaan over of 'we' kunnen winnen van Ado, waar je het beste kan snorkelen en hoeveel muggenbulten er op welke lichaamsdelen zitten. Meer is er niet om je druk over te maken op vakantie! 
We lezen een boekje, bestellen een lekker drankje en genieten. Zolang het nog kan.

Justin kwam precies op tijd op bezoek om nog even te helpen klussen!

En met zijn neefje te knuffelen

En om te helpen bij de verhuizing

 

De hondjes bij Ed en Carola

Laatste werkzaamheden in het huis

Aftellen

 

Het aftellen is nu echt begonnen. Niet te geloven hoe snel alles is gegaan. Het voelt als gisteren dat ik zei: ‘Ach, we kunnen nog 5 maanden genieten!’. En ineens hebben we nog maar 5 weken te gaan. Nog een week en dan worden onze spullen ingepakt. De container gaat voor ons uit, want die doet er wel even over. 1 november stappen wij op het vliegtuig en 2 november zullen we weer voet zetten op Nederlandse bodem. Voorbij is dan het Curaçao avontuur. Na ruim 6 jaar zullen we weer moeten gaan wennen aan het Nederlandse ritme, de kou en een nieuwe omgeving. We gaan namelijk niet terug naar ons huis in Utrecht, maar we gaan de komende 2 jaar in Lutjebroek wonen. Ik hoor nu verschillende mensen denken ‘Lutjebroek? Bestaat dat echt?’. Dit dacht ik zelf ook namelijk. Ja, Lutjebroek bestaat echt en er is zelfs een supermarkt, een bakker, een slager en een NS Station! Het ligt naast Enkhuizen. De reden dat we daar gaan wonen is omdat Martijn in Den Helder zal gaan werken en de reistijd Den Helder – Utrecht te lang is. Vrienden van ons die nog 2 jaar op Curaçao blijven wonen verhuren hun huis en zochten net een nieuwe huurder. Alsof het zo moest zijn dus!

Het is een periode van dubbele gevoelens. Ik heb heel veel zin om familie en vrienden weer live te kunnen zien en Melle aan iedereen te kunnen showen. Maar daar tegenover staat dat we onze ‘familie’ (je vriendenkring vervangt zo ver van huis toch een beetje je familie) hier achter moeten laten. Niet dat we elkaar nooit meer zullen zien, maar het is niet zo dat je even langs gaat om te kijken hoe het met iedereen is.

Nederland heeft vele voordelen. Zo kijk ik er naar uit om weer te kunnen fietsen, of met Melle in de wandelwagen naar de supermarkt te lopen zonder bang te zijn voor warmtestuwing. Maar ja, Melle (en onszelf) ineens 3 lagen aan moeten trekken en als we naar buiten gaan daar nog een jasje, dasje en handschoenen overheen klinkt ook niet ideaal. En maak ik me hier op Curaçao zorgen over of Melle het niet te warm heeft, zal ik dat in Nederland waarschijnlijk doen over de kou.

We zullen afscheid moeten nemen van dit mooie eiland dat toch een beetje thuis geworden is. Waar we zoveel meegemaakt hebben, waar we getrouwd zijn en een zoon gekregen hebben. Het doet een beetje pijn. Maar goed, we blijven positief en kijken naar de leuke vooruitzichten en proberen de laatste weken nog zo veel mogelijk te genieten van het eiland. De laatste 3,5 weken zullen we doorbrengen in Livingstone, een resort in Jan Thiel, waar we lekker toerist kunnen zijn op eigen eiland.

Met Melle gaan we regelmatig even zwemmen. Hij vindt het heerlijk! Het zeewater vindt hij een beetje koud, maar eenmaal gewend aan het water ligt hij lekker te spartelen.

In de afgelopen weken heb ik een cursus babymassage gedaan en daar ook wat leuke contacten opgedaan. Koffieleuten met de andere moeders en verhalen uitwisselen over wat wel en niet normaal is bij de baby’s en hoe we het aan moeten pakken is wel erg fijn! Dat zal ik in Nederland weer moeten gaan opbouwen. Wat is daar handig voor? Babyzwemmen? Moeder en kind yoga? Wat zijn er allemaal voor hippe en gezellige klasjes tegenwoordig? Er moet vast wel iets te doen zijn in Lutjebroek en omgeving.

Deze week is nog even druk. We zijn de laatste spullen aan het uitzoeken. Gelukkig had ik al heel veel gedaan voor mijn bevalling (lang leve de nesteldrang). Er moet zo vlak voor de verhuizing nog wel wat meer uitgezocht worden en een heleboel verkocht, want we nemen niet alles meer mee terug. Veel spullen zijn in Nederland niet bruikbaar, of hebben hier veel te lijden gehad onder de weersomstandigheden. Dus we houden dit weekend een porchsale. Dat is een soort rommelmarkt op eigen porch. Een begrip op het eiland en vaak druk bezocht. Dat heb ik nu al gemerkt, terwijl de porchsale nog plaats moet vinden. Ineens stonden er mensen op de stoep die graag de eersten wilden zijn om naar de spullen te komen kijken. Echt heel grappig!

Maar op dit moment zijn we in afwachting van Orkaan Matthew. De eerste flinke buien hebben we al gehad, maar er wordt nog veeeeeeeeeel meer verwacht. Er was een tijd dat ik daar heel zenuwachtig van werd. Wat zal er gebeuren? Komt alles onder water te staan? Vliegen de stoelen straks door de tuin? Maar nu lachen we een beetje om alle drukte die er om gemaakt wordt. In 2010 hebben we Orkaan Thomas gehad die langs raasde en voor best veel schade zorgde op het eiland. Nu in 2016 sluiten we af met orkaan Matthew. We hebben geen zaklampen, geen blikjes eten en geen flessen water ingeslagen. Ook hebben we de ramen en de deuren niet dichtgespijkerd. Zo’n vaart zal het niet lopen denken wij. De orkaan komt LANGS, niet OVER ons deel van het Caribisch gebied. Morgen zullen we weten of wij naïef en dom, of relaxt en verstandig geweest zijn. Voor nu is het windstil, grijs en nat. De winkels zijn dicht (kwamen we net achter omdat we zonder hondenvoer zaten….Daar heb je al zo’n puntje voorbereiding), scholen zijn dicht en is weinig verkeer op straat. Er worden geadviseerd binnen te blijven en dat doen de meeste mensen dan ook braaf. Behalve ik, omdat ik toch de hondjes graag wat te eten wilde geven.

We zullen zien hoe het zal verlopen. We hebben in ieder geval kaarsen in huis en tegen de tijd dat wij de vriezer leeg gegeten hebben is die storm wel weer voorbij! 

Aangezien ik gisteren dit blog vergeten ben te plaatsen kan ik een update geven van storm. Het is nog steeds grijs, er wordt nog wel meer regen  verwacht, maar vannacht is het heel erg meegevallen. Er schijnt af en toe al weer voorzichtig een zonnetje. Vooral de straten hebben veel te lijden van het vele water. Stukken asfalt spoelen soms gewoon weg. Op sommige delen van het eiland hebben de straten flink onder water gestaan. Wij hebben gelukkig nog nergens last van gehad en dat hopen we ook zo te houden!

Zoveel leuke post gekregen voor de geboorte van Melle!

Voor het eerst zwemmen in het zwembad

Voor het eerst zwemmen in zee

Opwarmen bij papa

Na het zwemmen lekker liggen duimen

Genieten tijdens de cursus babymassage

Donkere luchten boven Curacao

De start van het slechte weer door orkaan Matthew

Wat zal hij ons nog meer gaan brengen?

Van blauwe babywolk naar zwarte donderwolk en weer terug.

Oké, bevallen is niet mijn hobby, maar voor wie was dat wel een pretje? Dat vergeet je allemaal wordt mij verteld en daar ga ik maar vanuit. En het cliché is meer dan waar, het kleine mannetje was het meer dan waard. Mijn ziekenhuisopname na de bevalling voor het verwijderen van de placenta kon me dan ook niet van slag brengen. Met een grote glimlach op mijn gezicht ging ik bij de kraamkliniek de ambulance in met Martijn en Melle naast me op het bankje. Ik maakte grapjes over mijn eerste ritje in de ambulance met loeiende sirenes en zwaailichten, terwijl ik niet in acuut gevaar was. Op Curacao is het verkeer echt een groot drama, zeker in de ochtend en vandaar dat dit nodig was. Zo kwamen ze makkelijker door het verkeer.

Goed, in het ziekenhuis was het in eerste instantie niet heel fijn, want ik wilde alleen maar genieten van ons mooie mannetje en nu moest ik eerst de medische molen in. Omdat niets hielp moest ik uiteindelijk met een ruggenprik naar de operatiekamer en toen was het zo voorbij. Ik zou best kunnen mopperen over hoe het allemaal ging en over de staat van het ziekenhuis, maar wat overheerst in mijn herinnering van die dag is Melle die na dit alles in zijn bedje naast mijn ziekenhuisbed lag. Ik kon de hele dag wel naar hem kijken en met hem knuffelen.
Vanwege onze goede (Nederlandse) verzekering had ik recht op een eerste klas kamer. In het ziekenhuis hebben ze eerste, tweede en derde klas kamers. Eerste klas is een kamer voor je alleen met airco en eigen badkamer en een elektrisch bed. Tweede klas is een zaal met 5 anderen en een ventilator boven je elektrische bed. Derde klas heb ik nog niet gezien, maar ik vermoed een nog grotere zaal met handbediende bedden. Maar daar kan ik mis zitten.
Strompelend en nog ietwat onhandig kwam ik de nacht door met Melle en de volgende ochtend mocht Martijn ons komen halen. We konden de kraamtijd in. Een super lieve kraamverzorgster kwam 8 dagen lang 2 uurtjes langs in de ochtend om ons wegwijs te maken in babyland. De lichamelijke klachten verdwenen steeds meer, ik werd mobieler en genoot (afgezien van de kraamtranen) van deze periode.

Het enige wat niet verdween was de hoofdpijn. Die had ik sinds de bevalling en werd steeds erger. Dus na 10 dagen besloot ik even de huisarts te bellen om te checken of dit wel normaal was. Hij wilde me toch even zien, dus op naar de ziekenboeg op de basis. Na allerlei testjes leek er niets aan de hand te zijn, maar de dokter wilde toch even overleggen met de gynaecoloog. Die wilde me ook even zien voor de zekerheid. Dus op naar het ziekenhuis samen met Martijn en Melle. Een gesprekje, een bloedtest, een urinetest en een aantal neurologische testen verder leek er nog steeds niets aan de hand te zijn. Wij waren het wachten inmiddels meer dan zat, want we zaten er al aardig wat uurtjes en Melle had onze voorraad luiers en de twee schone pakjes die ik mee had onder gepoept. Een wijze les voor deze kersverse ouders. Er moet meer voorraad in de luiertas!

Om half 9 ’s avonds waren ze na veel overleg er over uit dat ze toch ook nog een MRI, een MRV en foto’s wilden maken. De hoofdpijn kon 3 oorzaken hebben, namelijk 1. spanningshoofdpijn, 2. gevolg van de ruggenprik, of 3. sinustrombose. En dat laatste wilden ze graag uitsluiten voordat ze me naar huis zouden sturen.  Dit hield wel in dat ik opgenomen moest worden en dat Melle niet bij mij mocht blijven. Toen knapte er iets in mij. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo hard gehuild heb! Sterker nog, ik was in staat te weigeren en gewoon naar huis te gaan. Maar gelukkig was daar Martijn die nog wel na kon denken en hij kon me redelijk kalmeren en overtuigen te blijven. Hij zou het wel redden met Melle.
Er was alleen geen eerste klas kamer beschikbaar dus ik moest naar zaal. Tussen de kersverse moedertjes met hun paar uur oude baby’tjes. Nog meer tranen……
De volgende dag was ik direct aan de beurt voor de MRI, ze hadden er spoed achter gezet. En al vrij snel kreeg ik de uitslag, ze hadden een bloedpropje gevonden in de bloedafvoer van de hersenen. Sinustrombose. Dat was wel even schrikken. En direct ook opluchting dat ik toch gebleven was en dat ze zo doorgepakt hebben terwijl ik het allemaal maar onzin vond. Ze waren er op tijd bij en behandeling kon direct starten. Bloedverdunners via injecties en nog 3 nachten blijven voor controle. Daarna een half jaar bloedverdunners via tabletten onder controle van de trombosedienst.

3 Nachten blijven….. De vrouwen op zaal komen en gaan. De moedertjes mogen na een nachtje naar huis. Er komen nieuwe moedertjes en ook deze moedertjes vertrekken weer. Ineens lig ik alleen op zaal en ook de zaal achter mij (gescheiden door een soort schot) is bijna leeg. Maar dan komt er een zwangere vrouw die in de gaten gehouden moet worden. En nog een die ingeleid moet worden. En dan nog een die de volgende dag zal gaan bevallen. Zo lig ik ineens op een zaal vol dikke buiken. Gek idee dat ik dat ook gehad heb. Dat kan ik me niet meer voorstellen! 
En nu zijn er weer twee baby’tjes bij, want twee van de zwangere dames zijn bevallen! Zo maak je nog eens wat mee. Ik begin gewoon te wennen hier. Op een eerste klas kamer maak je dat allemaal niet mee. Daar ben je de hele dag alleen. Wat ook zo zijn voordelen heeft moet ik bekennen. Zo slaapt het een stuk rustiger, hoeven de ramen niet open omdat er airco is in de kamer en dat scheelt heeeeeeeeel veel muggen, en voelt het niet alsof je op de camping bent als je naar de douche loopt met je handdoekje en toilettasje onder je arm. Maar goed, hier op zaal heb je weer wat meer aanspraak, de zusters komen veel vaker even kijken en in de saaie uren tussen de bezoekuren in gebeurd er tenminste nog wat om je heen.
En eerste, tweede of derde klas, de kakkerlakken hebben er geen boodschap aan. Die zochten mij in mijn eerste klas kamer net zo goed op als hier op zaal. Die maken geen onderscheid en daar ben ik ook niet voor verzekerd blijkbaar :-)

En nu terug naar huis, terug naar de blauwe babywolk. Kijken of die nog ergens boven ons huis hangt. Genieten met mijn mannen en van het feit dat mijn kleine mannetje dag en nacht bij me mag zijn. Eigen spullen, eigen douche, eigen wc en weer normaal eten!!! Thuis is de overtreffende trap van de eerste klas!!

Melle een paar uur oud

Papa neemt afscheid voor de nacht

De gegevens van Broertje Bouma-Mouthaan

Eerste klas kamer

Trotse papa

Eerste badje

Kraamhulp Carmen

Martijn en Melle zijn het wachten in het ziekenhuis zat!

Tweede klas kamer

Mijn bedje

Douche en toilet

Overheerlijk ziekenhuisontbijtje

Melle in zijn eerste stoere wagen

Slapen kan hij als de beste

Bezoek in de vroege ochtend

En bezoek tijdens bezoekuur

Weer lekker thuis!!

Een hoop veranderingen

We gaan er weer een paar afvinken van het lijstje: Top 10 meest emotionele gebeurtenissen. Na emigreren naar een tropisch eiland, trouwen en zwanger worden vinken we er in de komende maanden nog 2 af, namelijk: een kind krijgen en remigreren.

Als alles goed gaat beval ik over een aantal weken van een zoon en staat ons leven volledig op z’n kop! Dat is nu al het geval, want wat een hoop onzekerheid, onduidelijkheid en spanning komt er kijken bij een zwangerschap. 

De vraag of ik zelf alles wel goed deed, of het kindje wel gezond is en alles wat er met mijn lichaam gebeurde was heftig. Maar daarnaast ook nog het Zika virus wat zich aandiende en helaas ook zijn intrek nam op Curacao. Er was en is nog zoveel onduidelijkheid rond dit virus, dat de berichten bijna wekelijks veranderen. Er zijn veel onderzoeken en stukje bij beetje komt er meer informatie. Maar aangezien ik zelf onderdeel ben van die onderzoeken heb ik daar niet zoveel meer aan. Hopelijk zijn de uitkomsten van alle onderzoeken nuttig voor zwangere vrouwen in de toekomst! 

Alles wordt goed in de gaten gehouden, zo hadden we bijvoorbeeld een extra echo om de groei van het hoofdje en hersenen te bekijken. Wat een opluchting toen alles goed bleek te zijn! 

En dan de voorbereiding op de bevalling. Zal alles wel goed gaan? Waar bevallen? Informatie overal en nergens vandaan halen. De kinderkamer in orde maken, bedje kopen, wat heb je nodig voor de eerste weken? Geboortekaartjes uitzoeken. Hoe regel je dat? En hoe verstuur je die? Ze doen er nog al lang over vanaf hier. Hoe gaat hij heten? Wanneer hak je de knoop door als je meerdere namen leuk vindt? 

En dan ineens is daar het nieuws van de marine. In november van dit jaar moet Martijn gaan werken als SVO (Systeem Verantwoordelijk Officier) op de Johan de Wit. Geen keuze, ze hebben hem nodig en hebben hem daarom directief geplaatst, wat inhoudt dat hij daar zelf geen keuze meer in heeft. Gelukkig ligt het schip de eerste periode in Den Helder voor onderhoud, dus zal de daadwerkelijke vaarperiode voor Martijn beperkt blijven. 

Gemengde gevoelens. We moeten ons zo geliefde eiland achter gaan laten. Wel zijn we heel blij dat we die extra maanden gekregen hebben, zodat we na de bevalling nog wat tijd hebben om te wennen aan het ouderschap voordat we ons in een verhuizing storten.

Zoals we 6 jaar geleden ons gingen voorbereiden op het afscheid van vrienden en familie voor een lange tijd, gaan we ons nu voorbereiden op een afscheid van vriendschappen die we hier weer hebben opgebouwd. En dit afscheid is voor onbepaalde tijd. Komen we nog een keer terug? Of is het vanaf nu skype contact? Wel is de duidelijkheid een verademing. 3 Jaar lang was er steeds onduidelijkheid over de functie van Martijn. Ieder jaar weer de vraag of er weer een verlenging kwam of dat het echt ophield. En nu is het zeker. We gaan terug. Als ik in gedachten naar begin november afdwaal zie ik het voor me, de aankomst op Schiphol. Karren vol koffers, honden, kinderwagen, maxi Cosi en een klein mannetje van 3 maanden oud. Heel onwerkelijk nog!

Ik word heen en weer geslingerd tussen verschillende emoties en de gierende hormonen doen daar nog een schepje bovenop. De komende tijd zal heftig worden. Veel te regelen, veel veranderingen en spannende gebeurtenissen. Maar alles heeft zijn leuke kanten en daar denken we zo veel mogelijk aan! 

Dagje Sint Joris

Bezoek van Marrit

Openlucht kapper

Murder Mystery van Siri op Curacao!!!

Martijn 3e op de Curacao Windsurf Challenge

 

Huis Zika-proof maken, horren overal!

20 weken echo, it's a boy!!

Walk for the roses

Oefenen met kleine Sanne

Kennismaking van Sanne met haar toekomstige echtgenoot

Kinderkamer in orde maken

32 weken

Zika controle echo, hoofdje en hersenen gezond gegroeid!